ملبورن زیبای من

سلام و باتشکر از اینکه دوباره به وبلاگ میرزا اومدید.

چند وقت پیش، خسته از بیکاری و یکنواختی شهرزیبای پرت، فیل میرزا یاد هندوستان کرد و بار سفر برای ملبورن بست. از آنجا که در میانه سی و اند سالگی میرزا هنوز خانه به دوش است و بی سر و سامان، زندگی خود را که سالهاست در دو چمدان و یک لپ تاپ خلاصه میشود برداشتم و بار سفر برای ملبورن بستم. اگر بخواهم ملبورن را توصیف کنم باید به لندن علیه السلام چنگ بزنم. ملبورن یعنی یک لندن در مقیاس کوچکتر با آب و هوای بهتر. شهری چهار ملیونی، پر از آسیایی و مهاجر، مرکز شهری بزرگ و زنده، برجهای سر برافراشته، کافه های خیابانی، بارهای محلی و رودخانه ای زیباتر از زاینده رود و خلاصه غوغایی که نگو و نپرس. در مقایسه با شهر پرت که یک شهر حومه ای بزرگ است، ملبورن یک شهر قدیمی و شسته و رفته است که مرکز شهری مدون و سرزنده دارد. ترافیک سنگین اما روان، حضور آدمها در سطح شهر تا نیمه های شب و خلاصه یک زندگی شهری غنی، این شهر را از شهر پرت چند سر و گردن بالاتر نگه داشته است.ا

چیزی که در نگاه اول برایم جالب است موقعیت جغرافیای شهرها و نحوه استفاده ما از آنها می باشد. مثلا شهر ملبورن و شهر اصفهان را در نظر بگیرید. از وسط هر دو شهر رودخانه می گذرد اما این کجا و آن کجا. موقعیت جغرافیایی شهر اصفهان به مراتب از شهر ملبورن غنی تر است چرا که اولا عرض رودخانه زاینده رود بسیار پهن تر از رودخانه یارا (که نام رود ملبورن می باشد) است و دوما زاینده رود در وسط یک دشت و بیابان ظاهر شده است و رودخانه یارا در یک آب و هوای بارانی. دو طرف زاینده رود را دو نوار عریض سبز در آغوش گرفته است و خلاصه همین مسائل شامل خصوصیات فیزیکی رودخانه مانند طول و عرض و همچنین کنتراست بین رود و بستر، شهر اصفهان و زاینده رود را از ملبورن بسیار متمایز می کند. همه داستان خوب و قهرمانانه است تا بدانجا که می رسیم به نحوه استفاده ما از این نعمات خدا دادی. آن وقت است که یکی می شود صحرای کبری و دیگری می شود ملبورن سرزنده! خلاصه حتما خلایق هرچه لایق است

از هرچه بگذریم سخن میرزا خوش تر است. هرآنچه شما روشنفکران در ایران، دلتان برایش لک زده را می توانید در شهر ملبورن پیدا کنید و مهمتر از همه آنها زندگی اجتماعی و زندگی شهری است. زندگی ای که شهروندان بدون دغدغه از غول سیاه جادو، در شهر لبخند زنان قدم بزنند و قهوه میل کنند و خلاصه عشقی و حالی. شهری پر از عابرپیاده. وسایل حمل و نقل عمومی از همه رقم در اختیار شماست، قطار درون شهری، اتبوس، مترو، و خلاصه همه چیز مهیاست تا شما ماشین خود را بیهوده به داخل شهر نیاورید. همین مساله اول از همه این امکان را به شهر می دهد که به جای خیابانهای 8 بانده، پیاده روهای 8 بانده داشته باشند، پیاده روهایی که در آن می توان میز قهوه گذاشت و دمی را خوش بود. پولی خرج کرد و باعث رونق اقتصاد شهری شد. پول به گردش درآید و دست به دست شود و مالیات شود و باعث رفاه شود. اختصاص دوطرف رودخانه به ساختمانهای بلند مرتبه این امکان را فراهم آورده است که ساختمانهای بلند مرتبه از گوشه و کنار شهر جمع شوند و همگی در یک جا متمرکز شوند. بدین ترتیب هم مرکز شهری پیوسته به وجود آمده است و هم اراضی شهری در گوشه و کنار شهر آزاد گشته است.ا

هیچ وقت آرامشی را که در شهر ملبورن تجربه کرده ام فراموش نخواهم کرد. بعد از سه ماه زندگی در شهر نه چندان پر هیاهویی مانند پرت، دوماه زندگی در شهر ملبورن جانی دوباره به میرزا بخشید. عجب شهری است. اما حیف که محل زندگی مهاجر را قلب مهاجر تعیین نمی کند. هرجا کار باشد، مهاجر هم هست و میرزا هم از این قافله مستثناء نیست. چه ساعتهایی را که در خیابانهای شهر قدم نزدم. جای شما خالی. هر قدمی که برمی داشتم خدا را شکر می کردم و یاد ایامی می افتادم که در تهران، دوست داشتم قدم بزنم اما نمی شد. شهر که درست نباشد نه ماشین می تواند در آن حرکت کند و نه انسان. یاد یک پست افتادم که سالها قبل نوشته بودم. پستی کوتاه به نام زندگی خوکی. بد نیست آن رابخوانید تا متوجه شوید وقتی از تهران حرف می زنم، از چه شهری صحبت می کنم. شهر ملبورن شبهای زنده ای نیز دارد. شب زنده داری مخصوصا در دو روز آخر هفته چه صفایی دارد. دخترکان زیبا رو، رودخانه ای زیبا، ساختمانها زیبا. خلاصه همه چی آرومه، تو کنارم هستی، من چقدر خوشبختم!ا

شهر ملبورن منظر شهری بسیار زیبایی دارد. هریک از ساختمانهای این شهر به عنوان عضوی از یک سیستم باعث زیبایی هرچه بیشتر این شهر شده اند. و البته فضاهای جمعی احداث شده بین این ساختمانها نیز زیبایی این شهر را دو چندان می کند. دست آخر نیز دیداری هم داشتم با یکی از دوستان 10 ساله در دانشگاه ملبورن. چند عکس ببینید و خدانگهدار.ا

دوستت دارم ملبورن.ا

یا حق، میرزا بنویس